Dinsdag 15 juli 1997
Je moet niet denken dat je zomaar even kunt deelnemen aan de Vierdaagse. Ik heb voor deze Vierdaagse 2500 kilometer getraind. Ik ben sowieso sportief aangelegd. Ik doe ook aan rolstoeltennis, skiën, langlaufen en rijdt marathons. Door te sporten kun je je in het dagelijkse leven en sociaal gezien beter handhaven. De Vierdaagse is voor mij een geweldige uitdaging. Het is ook een ideale sport om samen met validen te beoefenen. Maandagavond ben ik om 20.00 uur naar bed gegaan om goed uitgerust van start te gaan. Ik had wel naar de Vlaggenparade willen gaan, maar dat zijn allemaal uren dat je zit. En op je zitvlak kun je als rolstoel-deelnemer ook blaren krijgen.

Ik heb kinderverlamming gehad, waardoor ik niet kan lopen. Mijn rechterarm functioneert bovendien voor maar twintig procent. Dus moet mijn linkerarm voor 180 procent werken. Daardoor ben ik erg blessuregevoelig en moet ik dus voorzichtig zijn. Ik rijd een vrij constant tempo van zo'n 6 kilometer per uur. Bergop is dat circa 4 kilometer en bergaf ga ik niet harder als 5 kilometer om niemand te hinderen.

Vannacht ben ik om 03.00 uur opgestaan. Nog vóór de Waalbrug werd mij door enkele toeschouwers schuttingtaal toegevoegd. Ik vermoed dat hier drank in het spel was. Ook enkele lopers maakten opmerkingen over de rolstoelvierdaagse in Delden en dat dit een loop-Vierdaagse was. Ik reageer niet op dergelijke uitlatingen. Wat mij betreft hebben zowel 'Delden' als 'Nijmegen' bestaansrecht. Verder heb ik veel positieve gesprekken gevoerd met wandelaars. Vorig jaar ging het nog om een experiment en voelde ik de ogen in mijn rug priemen. Dit jaar neem ik veel ontspannener deel. De lopers beginnen naar mijn idee aan het fenomeen rolstoelgebruikers te wennen. Ik heb het bijvoorbeeld met enkele van hen gehad over verzuring van spieren. Hoe dat bij mij is en hoe dat bij hun is. Door die positieve gesprekken kan wat mij betreft deze Vierdaagse na de eerste dag al niet meer stuk. Ik hoop wel dat volgend jaar de gehandicaptenorganisaties niet meer nodig zijn om deelname van rolstoelgebruikers mogelijk te maken. En ook dat kruisje moet te regelen zijn.

Leven met een handicap vind ik op zich niet erg. Ik ben bijvoorbeeld ook zeer geïnteresseerd in alles wat met rolstoelen te maken heeft. Persoonlijk zie ik liever een mooie rolstoel dan een Ferrari. Het is wel jammer dat er veel energie in gaat zitten om mensen steeds weer uit te leggen dat jij net bent als ieder ander, even afgezien van die handicap. En dan is mijn handicap nog zichtbaar. Mensen met onzichtbare handicaps als een aangeboren hartafwijking, chronische rugpijn of slechthorendheid zijn wat dat betreft nog slechter af.

Om 11.30 uur was ik al binnen en heb ik even uitgerust bij de WIG. De organisatie, met slaapplaatsen, vervoer, verzorgingsposten en het steunpunt van Rolstoel Service Nijmegen is overigens uitstekend geregeld. Erik, met 17 jaar de jongste deelnemer in een rolstoel, reed met zijn band in een rail, waardoor zijn voorvork was verbogen. Dergelijke materiaalpech kan snel worden verholpen.